เด็กรังแก

สมัยเด็กๆ เป็นเด็กบ้านนอก พ่อแม่ฐานะปานกลาง (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าแปลว่าอะไร แต่ถ้าต้องกรอกในเอกสาร คุณครูให้กรอกว่าฐานะปานกลาง) ไม่เคยมีของเล่นที่ซื้อมาด้วยเงิน ถ้าอยากได้ต้องทำเอง หรือไม่ก็ทำอะไรไปแลกของที่อยากได้มาจากเพื่อนๆ
จนกระทั่งโตขึ้น เริ่มเข้าเมือง เห็นอะไรก็อยากได้ อยากมี สตางค์เราก็มีพอซื้อได้ ก็ซื้อทุกอย่างที่อยากได้ มีตุ๊กตา โมเดล น่าจะหลายร้อยตัว เจอที่ไหนต้องซื้อ

เมื่อวันอาทิตย์หลานชาย 9 ขวบมายืนดูที่หน้าตู้สะสม แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
"ขอได้ไม๊"
อึ่ง นึกไม่ถึง ระหว่างหลานกับของสะสมแสนรักเลือกอะไร
"เอาจระเข้กับฟักทอง"
มือเปิดประตูตู้ หยิบตุ๊กตาจระเข้กับตุ๊กตาฮาโลวีนสีส้มสูง 2 เซ็นต์จากตู้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
"ไม่เอาดีกว่า เอาฮิปโป"
วางตุ๊กตาฮาโลวีน หยิบฮิปโปพุงป่องหน้าขาวถือหนังสือที่มือขาว ส่งให้หลาน
หลานกระโดดดีใจ นอนลงกับพื้นเล่นตุ๊กตาจระเข้กับฮิปโปด้วยความสุข

กลืนนำลายลงคอ ช่วยด้วยโดนเด็กรังแก