ขอบคุณ

เวลาประมาณ 10 โมงเช้า อากาศร้อนแดดจัดมาก ฉันขับรถออกจากบ้าน มาได้ประมาณครึ่งชั่วโมง บนถนนเล็กๆ ที่มีรถสวนทางกัน ผ่านหมู่บ้านเล็กๆ มีบ้านคนสองข้างทาง ถนนค่อนข้างแคบ ฉันใช้ความเร็วประมาณ 80 กิโลเมรต่อชั่วโมง ทั้งด้านซ้าย และขวาของถนนมีคนค่อนข้างมาก มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 7-8 ขวบ ยืนอยู่ด้านซ้ายมือของถนน ขณะที่ฉันอยู่ห่างจากเด็กประมาณ 5 เมตรเด็กคนนั้นก็ขยับตัวเพื่อวิ่งข้ามถนน วินาทีนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรเลย ถึงเวลานี้ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ได้ตัดสินใจเพื่อทำอะไรทั้งนั้น เวลาจากที่ฉันเห็นเด็กขยับตัว จนกระทั้งรถหยุด เป็นระยะเวลาที่เด็กขยับเท้าเพียงสองสามก้าว เมื่อทุกอย่างหยุดนิ่งเค้ายืนอยู่ที่หน้ารถด้านซ้าย เราสบตากัน ดวงตาใสไม่ได้มีลักษณะของความตกใจหรือเตื่อนกลัว เราทั้งคู่มองกันนิ่งอยู่นาน เด็กค่อยๆ ถอยกลับไปยืนที่ข้างถนน ฉันยังนั่งนิ่งๆ อีกหลายวินาที คนสองข้างทางเริ่มหายตกใจ ฉันไม่ได้ยินเสียงดนนอกรถ แต่รู้สึกว่าทุกคนกำลังมองอยู่ ฉันสบตากับเด็ก แน่ใจว่าเด็กยิ้มให้ ใส บริสุทธ์ ฉันค่อยๆ ออกรถช้าๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองสามารถควบคุมรถได้

ขอบคุณ ๆ ทุกๆสิ่ง ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอะไร ที่ช่วยให้รถหยุดก่อนที่จะถึงตัวเด็กผู้ชายคนนั้น ขอบคุณจริงๆ